Another Day

Another day, another person, another miss….

Hindi pa man nagsisimula, natapos na. At nung nagtapos…tsaka naman nagkalapit….

Akala ko ikaw na…hindi pala. Sayang, nag-alinlangan pa naman ako sa iyo nung una…akala ko kabilang ka sa ikatlong pangkat, pero hindi pala. “Gentle” ka lang talaga…

Q-L-C

Q-L-C

Parang Quezon City lang ang ibig sabihin…pero ang ibig sabihin ng mga letrang yan ay ang “Quarter-Life Crisis”. Oo, hindi ka nagkamali ng basa….QLC nga talaga 😦 Maaring nagtataka ka bakit na naman ba? Ano na naman ka-dramahan yan Mousmous???

Sabi ni Mous…hindi niya maipaliwanag na naman ang sarili niya…depression yata ito…pero ayokong isipin na ganun, dahil hindi naman ganun ka-grabe ang nararamdaman ko. Eto yung mga panahong bigla na lang akong nakakadama ng matinding kalungkutan…yung tipong bigla na lang bumabagsak ang mga luha mo? Ito yung pakiramdam na parang nawawala ka sa kawalan…Salamat na lang at sa panahon ngayon ng “digital age”, meron nang alterntatibong paraan para mailabas ang nararamdaman gaya ng pagsusulat sa mga bulog.

Unlove, Delete, Restart

Kanina ay nagpasiya kami ni Neerz na panoorin ang pelikula ni Papa P at Toni. Kami na lang kasi yata sa lupon ng mga kaibigan namin ang hindi pa nakakapanood…halos pang-4 na linggo na yatang tumatakbo nito sa isang sinehan dito sa Winterpeg. Halo-halo kasi ang mga reviews, may iba na nagsasabing maganda daw, samantalang sabi naman ng iba ay hindi daw ito maganda para sa kanila.

Sa madaling salita…na-curious kami. At dahil araw ng Sabado ngayon, kailangan naming mag “self-care” ni Neez. Bakit naman kasi hindi, isang linggo na kaming puro trabaho at aral, nakakapagod na, kailangang mag-relax naman.

Alas-4 nagsimula ang palabas, bumungad sa amin ang kakatwang mga eksena…at hanggang sa naglaon ay nagpalit ang mood sa mga kadramahan. Nandun din ang mga pamosong batuhan nila ng wagas na linya gaya ng “How do I unlove you?” Parang terminolohiyang pang-computer lamang…unlove…delete…at start…o pwede kong sabihing restart…Sa kabuuan naman…masasabi kong maganda para sa akin ang kwento ng pelikula…hindi kasi nga pangkaraniwan sa pelikula ang katapusan ng kwento ng mga bida, pero kung iisipin ko, maganda ang kwento nina Marco at Ginny kahit hindi sila nagkatuluyan sa huli.

Marami sigurong nakaka-relate sa istorya nila…ngunit maraming nanood na nagnanais pa din ng happy ending kung kaya’t hindi nila nagustuhan ang katapusan nito. Pero sa totoo lang, kung lalaklak nga tayo ng realidad…hindi lahat ng pag-ibig ay may happy ending…hindi lahat ay nabibigyan ng pangalawang pagkakataon. Kung minsan, kahit nagmamahalan pa ang dalawang tao, kailangang ituloy ang buhay kasama ang iba dahil magiging malaki ang “cost” o “damage” kapag ipinagpatuloy nila ito. Hindi lahat ng pagmamahalan ay nagsu-survive dahil iniibig lang ng dalawang tao ang isa’t isa, andyan lagi ang realidad na nagpapakita sa atin na ang buhay, umikot man sa pag-ibig…kailangan pa ring pairalin ang kapakanan ng mga tao sa paligid dahil hindi natin kailangang maging makasarili o di kaya nama’y hindi lang isang tao ang kukumpleto sa kwento ng buhay natin. (ang gulo ko noh?)

———

PSD

PSD – Protein-S Deficiency

Kung bakit sa dinami-dami ng tao sa mundo…ako pa talaga ang isa sa mapalad na napagpa-unlakan para magtamo ng ganitong kalagayan. Isa kasi itong kondisyon ng kalusugan kung saan ang dugo ay kulang sa elementong tinatawag na “protein-s”. Ang “protein-s” ay ang nagsisilbing taga-balanse upang hindi tuluyang mamuo o mag-coagulate ang ating dugo. Sa pagkakataong mawala ito o magkulang ito, maaaring magkaroon tayo ng internal blood clotting na siyang peligro sa normal na daloy ng dugo sa ating mga ugat.

At puro dugo talaga ang sinasabi ko.

Untitled Feelings

Hindi ko mailarawan kung ano ang nararamdaman ko ngayon. Siguro, bunga ito ng iniisip ko na “nagbabagong buhay” na ako. Nagbabagong buhay nga ba sa alin? Sa wari ngayon, bumabalik lang ang dati kong sarili…nakakapagsulat na naman nga ako sa bahay kong ito oh.

Social Media

Ang mga susunod na mga pangungusap ay bunga lang ng aking nababasa,nararanasan, o di kaya naman’y nakikita sa loob ng mundo ng “social media”. Siyempre, eto na ang era ngayon, lahat yata merong FB, twitter, instagram, LinkedIn; kahit sino pwede mo nang sundan o I-follow….ito ang panahon na ang pagiging “stalker” ay napakadali na lamang.

• Kung nakakabwisit na, I-unfollow o I-unfriend mo na.
• Kung walang masabing maganda, may “block” button naman o kaya “Report as Spam”

Workaholic

Workaholic….

Yan….ganyan ko I-describe ang sarili ko ngayon. Hindi kasi inaasahan, biglang nagpasiya ang aming kumpanya na mag-reorg at kaakibat nito ay magbawas ng tao. Pero hindi lang basta empleyado ang pinaalis nila…ito ang mga empleyadong may mataas na katungkulan gaya ng bise-presidente ng aming dibisyon. Nakakalungkot man, kailangang mag-move on at tanggapin ang mga pagbabago. Kasabay ng mga pagbabagong ito ay ang pag-downsize ng aming grupo…kung dati ay 3 kaming taga-plano ng mga materyales, ngayon ang 2 na lang kaming sumasalo ng lahat ng trabaho.

Tunay na nakakapanibago…

September 4 OwEyt

September 4, 2008

Yan ang araw kung kalian nagsimula akong maniwala na ang totoong pagmamahal ay walang pinipili. Hindi ko pa alam noon na naniniwala na ako, pero totoo palang mayroong unconditional love na masasabi. Kapag kasi pinag-uusapan na ang “love”, ang daming ibig sabihin, ang daming opinyon, at sari-sari ang karanasan dito ng bawat kasali sa usapan. Pero sa dinami-dami ng ibig sabihin ng “love”, dalawa pala ang kahulugan nito sa wikang Filipino/Tagalog.

Ayon kay Tito Frank (hindi ko siya kamag-anak, tatay lang siya ng bespren ko dito), ang “love” daw ay may dalawang klase…ito yung “pag-ibig” at “pagmamahal”. Kapag sinabing “pagmamahal”, ang ibig sabihin daw nito ay ang love or pagmamahal natin para sa kahit kanino; katulad ng pagmamahal sa magulang, kapatid, kaibigan, o sa kapwa tao. Ngunit kung ang pinag-uusapan na daw ay “pag-ibig”, ito na yung love or pagmamahal sa isang “iniirog” o “sinisinta”. Ang lalim di ba?! Akala ko hindi ko mage-gets ito! Pero may punto si Tito Frank, at iba nga ang konteksto ng “pag-ibig” sa “pagmamahal.”

***

Minsan Pa

Sa buhay, dumarating tayo sa point na gusto na nating mag-iba ang takbo ng pamumuhay  natin, mag-iba ang mga tao sa paligid, at mag-iba ang mga kasama sa buhay. Ang malimit na balakid nga lang ay ang pamamaraan kung paano natin mababago ang buhay natin. Gusto kong mag-emote ngayon kaya ganito ang paksa ang aking pagsusulat. I feel a little blue, mid-layp crisis na naman siguro. Ganito pala talaga ang umeedad, nagiging maarte sa buhay, nagiging ma-emote, dumadami ang saloobin….feeling ko naman ang tanda ko na eh napagkakamalan nga lang akong 23 yrs old

Ayan, habang sumusulat ako ngayon, biglang kumanta si Jessie J ng “price tag”…yo everybody look to the right!….ooopps teka, emote eto eh, hindi ako kakanta ngayon…nag-concert na ako sa magic sing nung isang araw, at sumaydline din ako sa sa kantahan kanina kasama ang ate friend ko. Wala na akong enerhiya para kumanta pa sa bulog na ito…

Forget about the “Price Tag”, balik tayo sa minsan pa ay makabuluhang paksa….

Lablyf

“Shall We Dance?”

Noong nasa elementarya pa lamang ako, nagtanong ang aming guro sa Ingles sa mga kalalakihan kung ano ang tamang pagsasabi kapag may gusto kang isayaw na babae. Ang mayorya ng sagot ay “May I dance with you?” o di kaya naman ay “May I have this dance?” o “Can I dance with you?”

Sa kabila ng mga pangkaraniwang sagot, naibulalas ni Guro ang mga sarkastikong tugon sakaling mamilosopo ang babaeng inayang sumayaw, katulad ng mga sumusunod:

T: “May I dance with you?”
S: “Wala namang pumipigil sa iyo na isayaw ako. Bakit ka ba nagpapaalam?”