Pandaigdigang Recession…Ano na kasunod?

Hindi talaga mapigilan ang pagbulusok pababa ng pandaigdigang ekonomiya sa mga panahong ito. Sa araw-araw na nagbubukas ako ng aking computer, tatambad na lang sa aking mga mata ang mga balitang si ganitong kumpanya ay nagbawas ng tao at kung ano ano pa. Ano na ang kasunod pagkatapos nito?

Kahapon lang nakausap ko ang dati kong kasama sa trabaho, at nakumpirma kong ang Intel ay tuluyan nang mawawala sa Pilipinas. Marahil ay hindi matatapos ang taon ay tuluyan nang isasara ang humigit kumulang 30 taong pamamalagi ng factory ng microprocessor at chipset sa Pinas. Malaking kawalan ito, lalo na’t isa sa top exporters ng bansa ang nasabing kumpanya. Kunsabagay, di lang naman sa Pinas, dahil pati sa Malaysia at iba pang bansa ay may isasara rin sila. Humigit kumulang 5000-6000 empleyado nila worldwide ang mababawas na naman.

Tanong tanong lang…

Naisip ko lang isulat itong mga tanong na ito, kasi si best friend ko bumili daw ng book na may mga ganitong klaseng tanong. Baka masagot niyo kung bakit…

• Bakit ang mais may buhok?
• Bakit siopao, may papel sa ilalim?
• Bakit ang langgam, hindi hinihika kahit maalikabok sa bahay nila?

Nangarap sa Lotto

Sa tinagal ng panahon nang nagsimula ang Lotto sa Pilipinas, ni minsan ay di ko nagawang tumaya nang ako lamang, dahil di ako marunong. Alam kong kelangan mong pumili ng 6 na numero, kaya lang di ko alam paano ang pagtaya…pano ba pipili. Kung bakit kung kelan ako dumating dito sa Canada, tsaka ko naman natutunan ito.

Kasi naman

Nakakapagod Pala Yun!

Ano ba naman etong si Nieerz, nakakapukaw ng atensyon ang kanyang mga posts. Nakakapagod daw ang…

Maging maganda….

Naman…talagang nakakapagod ba? Haha! Bakit nga ba?

Pinoy TV Ads Tagline

Kagabi ay nanonood ako ng ASAP live streaming at siyempre, dahil naka-hookup yun sa free channel sa Pinas, eh pati mga TV ads ay napapanood din namin. Nakaka-miss talaga ang Pinoy sa larangan ng TV advertisements, madaming gimmick at ang ilan sa mga punchline ay talagang tumatatak sa isip…. gaya ng ilan sa mga sumusunod:

AVON:

Bakit ka pa maga-abroad kung may asenso naman dito sa Avon.

LACTUM:

Ikaw, kapanatag ka na ba?

– Claudine, Jodi & Carmina

Mga Prinsipyo ng “Tanging Ina”

Kahapon ay mangyaring napanood ko sa ang pelikulang Ang Tanging Ina Nyong Lahat ni Ai-Ai Delas Alas. Masasabi kong sobrang nalibang ako dahilan sa makalokohang pagganap ni Ms. Delas Alas habang inilalarawan niya ang buhay ng isang typical Pinoy. Isa sa mga kinagiliwan ko ay ang mga pamosong prinsipyo at salawiakin niya na ang ilan ay hinango na din sa listahan ng “Mga Bagong Salawikaing Pinoy”. Ilan lamang ang mga sumusunod sa mga naalala ko…

Ang taong nagigipit, sa bumbay kumakapit…

Aanhin ang malapalasyong bahay, kung hindi ka naman duon nakatira…

Mga Debotong Di Na Natuto

Nagawi ako sa front page ni Mareng Yahoo at nakita ko ang balita ng hindi na bagong riot sa prusisyon tuwing pista ng Nazareno sa Quiapo, Manila. Talagang napakarami pa din na debotong Pinoy ng santong ito, at sa tinagal tagal ng panahon, hanggang sa di mo na mailarawan ang mukha niya dahil sa kaitiman nito, hindi pa din nawawala ang paniniwalang Pinoy na ang pagsamba sa santong ito ang makakapagligtas sa kanila o di kaya’y makakatulong sa kaniya kaniyang problema sa buhay.

Bagong Libangan

Kamakailan lang ay nagawi ako sa aking bangko para humingi ng isang sertipiko na katunayang ako ay may account sa kanila at kung saan, nagsasaad ng aking pangkasalukuyang tirahan. Kung bakit kasi naman saksakan ng kaartehan ng Driver’s Licensing office dito sa Manitoba, sobrang daming ID ang hinihingi…at take note, hindi lang basta ID, kelangan ay nandun ang maganda kong larawan at ang eksaktong address ko. E papaano ko ba naman ibibigay ang madaming ID, kamakailan lang naman ako dumating dito. At para mapagbigyan na ako sa aking kagustuhang kumuha ng written o knowledge test, ako’y pinapunta sa katapat na bangko para kumuha ng sertipiko.

Ok,

Namatay na si Albert!

Habang ako’y nagmumuni-muni kanina at inaalala ang mga kakesohan ko sa Maynila noon, nag-ring ang telepono at isang nakakabiglang balita ang natanggap namin. Si Albert ay namatay na! gash! huhu…kawawa naman…pero ok lang, dahil nung nandun pa kami sa bahay nila, ayaw naman akong pansinin nun.

Si Albert ay ang

Alaala ng Maynila

Sa tuwing pinagmamasdan ko ang larawang ito na nakunan ko habang naglalakad sa dati kong tambayan, sumasagi sa aking alaala ang naging buhay estudyante ko noon. Nakaka-miss kasi ang napakaingay na paligid, ang kwek-kwek at tukneneng naglipana sa gilid ng pader. Siyempre pati ang kikiam, ang sago at gulaman, pati ang McDo na naging tambayan ko din nung bago pa lamang ako nagkokolehiyo. Na-miss ko din ang Jollibee sa may Lyceum na ngayon pala ay naglaho na din.

Siyempre, hindi ko din makakalimutan ang napakalaking orasan sa itaas ng Manila City Hall. Animo’y “Big Ben” ng Pilipinas, pero wag ka, late yung oras niyan. Minsan nga iniisip ko, bakit ba hindi tumugma sa Philippine Standard Time yung oras nito, ang dami daming walang relo lalo na ako…umaasa lang ako sa pasulyap sulyap sa orasan ng katabi ko sa jeep noon.

Hay ano ba….hanggang larawan na lang ang aking makikita sa ngayon…totoong there’s no place like Manila…